Als achter iedere grens een wens ligt, een wens om ongedwongen verder te gaan.
Dan zal niemand ooit tevreden zijn met de plaats waar hij of zij nu is.
En toch wensen wij.
Wensen voor mooiere herinneringen, betere kansen en meer liefde.
Ontevreden wil ik niet zijn, en koester alles wat ik heb.
En toch kan ik het niet helpen, wensen dat het allemaal iets beter zal zijn.
Je merkt namelijk pas waar je grenzen liggen wanneer je er flink overheen bent gegaan.
En daarna dagen niet tot je oude niveau komt.
Wensen dat je iets zorgvuldiger met de reservebank om was gegaan, omdat die al bijzonder genoeg is.
Onzekerheid omdat je simpel weg niet weet wanneer je getriggerd word om van die bank af te gaan.
Je realiseert je pas echt hoe beperkt je bent wanneer je niet volgens je eigen schema kan vertoeven op de reservebank.
Even genoegen nemen met kleedkamer en al zijn bijbehorende straffen.
Denkend aan die wens om verder te gaan dan die ene grens.
En realiseren dat je eigenlijk heel tevreden bent met waar je nu staat.
En zo blijft er altijd iets om te wensen.
Zodat we ons rugzakjes kunnen vullen met hele mooie herinneringen, gepakte kansen en veel liefde.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten