De gedachten eraan heb ik langere tijd, waar het kon, in de archief kast geparkeerd.
In mijn dromen is deze al dag meerdere keren de revue gepasseerd, en is inmiddels niet meer uit mijn gedachten weg te denken. Juist omdat de dag bijna aangebroken is.
De dag die alles bepalend is voor alles wat er komen gaat.
Dé mening van één man zal alles bepalend zijn.
En dat vind ik toch eigenlijk wel een beetje eng..
Een ding weet ik zeker, goed voorbereid zal ik binnen stappen.
Want wie kent mijn lijf en klachten nou beter als ik zelf?
Mijn medische dossiers liegen er niet om, het zijn er veel en ze zijn uitgebreid.
Nu hopen dat ik een rechter tref die zijn ogen ervoor wilt openen en zich ervoor open wilt stellen.
Voor mij, voor mijn toekomst. Dat hij mijn wens een stem gaat geven, omdat ik deze stem al kwijt ben geraakt in de wildernis van protocollen en richtlijnen.
Vragen zal ik aanhoren en zal ze naar mijn kunnen zo goed mogelijk beantwoorden.
De zenuwen zijn nu nog relatief rustig en slechts op de achtergrond aanwezig.
In tegenstelling tot mijn ' perfectionisme gen' die al volop actief is.
Ik móét natuurlijk wel de juiste antwoorden gaan geven.
Terwijl ik mijzelf voorneem dat alles wel goed komt doet het volgende dilemma zich aan.
'Wat trek je in hemels naam aan naar een zitting waar je ga zitten om de standpunten over jou onzichtbare ziekte te verdedigen en kracht aan te dragen?'
Mijn andere, 'ik wil er niet ziek uitzien gen' zal morgen even het veld moeten ruimen.
Ik zal naturel binnen moeten stappen.
Maar hoe kan ik mijzelf zijn als ik mij niet kan verschuilen achter mooie kleding en wat make-up?
Waar moet ik dan mijn zekerheid vandaan gaan halen? En hoe ga ik een onzichtbare ziekte die op slechte dagen toch zichtbaar is, zichtbaar maken op een 'goede' dag?
Het is geen ontmoeting met de vijand (al voelt het soms wel zo), er is niemand dood gegaan en een feestje zal het vast niet worden. Zwart blijft dus in de kast hangen en fleurige kleding is totaal overbodig.
-Wanneer er over een week of 6 een afterparty gehouden mag en kan worden, dan zal de keuze qua outfits in ieder geval een stuk makkelijker zijn.-
Ik geloof dat ik er nog even een nachtje over ga slapen, om de dilemma's te overdenken en mijn rust te pakken.
Zodat ik zo fris en alert mogelijk morgen dé dag kan beginnen.
Zal met mijn beste been uit bed uit bed stappen, en mijn zorgvuldig uitgekozen, goed doordachte outfit aantrekken.
En mijn schild van make-up en sieraden zal ik even thuis moeten laten.
Dilemma's..
Hoe weet je waar je goed aan doet als je niet weet wat er van jou verwacht gaat worden?
...En dan weet ik het.
Ze zullen het met mij moeten doen. Mij moeten nemen zoals ik ben.
Omdat mijn standpunten morgen in het middelpunt van belangstelling zullen staan.
Het is mijn moment, mijn belangrijke dag, mijn trede op de ladder die naar mijn toekomst klimt.
Het is mijn dag morgen, en dan mag ik dragen wat ik wil.
Lieve woorden van lieve mensen om mij heen doen mij goed en laten mij in de goedheid van de mens geloven.
En dat wil ik geloven, voor morgen, heel graag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten