Snoepwinkel

Betere tijden
Mijn lijf maakt nog steeds stappen voorwaarts. Een gegeven waar ik onwijs blij mee ben, en trots op mijn lijf, omdat het mij elke keer weer positief weet te verrassen.
Mensen merken dat ik vaker op de been ben, weliswaar vaak op de reservebank, maar ook op die bank zit je bij en tussen de mensen. Iets waar ik volop van geniet en volop gebruik van maak.
Al voelt het wel net als een kind wat losgelaten word in een snoepwinkel. Dat het beter gaat betekent niet dat ik ineens alles kan, en daar wil ik nog weleens mijn neus stoten. Gelukkig ben ik gezegend met lieve mensen om mij heen die mij wel op mijn grenzen en rust behoefte wijzen. Op de een of andere manier lijken die nu beter te snappen hoe de vork ik de steel zit. Want op goede momenten vergeet ik de labeltjes, de kleedkamer en hol ik volop mee op het veld. Het blijft lastig een balans te vinden tussen mijn gezond stel hersenen en mijn lijf met labeltjes. En ik heb besloten om mijzelf rustig de tijd te geven dat uit te zoeken, niets moet en alles mag. Het heet tenslotte revalideren, en als ik mij dat bedenk realiseer ik mij dat ik bewuster met mijn grenzen moet leven, zo nu en dan zeker de dag plukken wanneer er bijvoorbeeld 'nu' ijs ligt maar het in de planning even niet uitkomt, en dat ik daarna vooral op mijn bek mag gaan. Want dat mag bij een revalidatie, vallen en opstaan horen daarbij.

De oude Linda
Ik merk dat ik steeds vaker even van een wat fitter lijf mag genieten. Ik ben meer op dan ik alleen op bed lig en dat is al een droom die aan het uitkomen is. Daarnaast zie ik ook aan mijn lichaam dat het wat gezonder word. De laatste jaren werd ik langzaam wat steviger, en vanaf het instorten begin 2010 leek het wel dat alles wat ik at in mijn lichaam bleef hangen. Ik schoof het op weinig bewegen, niet wetende dat ik -door mijn niet functionerende lijf- mijzelf aan het vergiftigen was. En het ontgiften was een lange weg. Eerst werd de Candida infectie in mijn darmen aangepakt, met vele vieze drankjes, pillen en een half jaar suiker en zoet vrij eten. Er werden parasieten opgeruimd in mijn lichaam, er werd hard gewerkt tekorten aan te vullen en alle medicatie die mij niet hielp werd eind 2011 weer afgebouwd. Maar de kilo's bleven eraan zitten. Ik weet dat het bivakkeren op bed niet bevorderlijk is, maar met gezond eten zou je toch niet aan moeten komen?

Wondertjes
Begin 2012 kwam er de ONST behandeling, het heeft langzaam mijn lichaam gereset. En in combinatie met de Carnitine in de juiste dosering werden mijn energie wagonnetjes in mijn lichaam weer aan het werk gezet en werd de energie voorraad eindelijk weer verbrand. Bijna een jaar ONST en een paar maanden Carnitine zorgen ervoor dat ik mijn oude figuurtje weer terug krijg. Als ik in de spiegel kijk zie ik de Linda die ik ruim 5 jaar geleden was. Van maatje 31 ben ik weer terug naar mijn oude maatje 28, een gegeven waar ik gisteren na een dag nieuwe broeken shoppen -omdat alles van mijn kont glijd- achter gekomen ben. In bijna een jaar tijd op een gezonde manier (zonder lijnen) 12 kilo lichter geworden. En dat moest gevierd worden!


Ik ben blij met hoe ik nu in het leven mag en kan staan en blij met mijn lichaam wat ik weer herken! Het zit hem niet in de kilo's, de maten, maar in het feit dat ik mij weer gelukkig voel in mijn lichaam. Het claustrofobische gevoel dat ik lange tijd heb gehad komt nog maar zelden voorbij. En wanneer het er is, is het goed, dat herinnert mij eraan hoe lang de weg is geweest die ik al afgelegd heb. En dat laat mij zoveel meer waarderen dat ik nu de wind vaker in de rug heb, ik zit zielsgelukkig, muurvast op mijn mierzoete roze wolk!