Een leven op de reservebank brengt vele gedachten stromen met zich mee. Zitten op het bankje, en kijkend om mij heen vervliegt mij niet meer de vraag 'waarom' ik niet mee kan of mag lopen op het veld. Maar meer de vraag, hoe kan ik zo goed mogelijk luisterend naar mijn lichaam,toch van die bank afkomen?
Mijn lichaam is ziek maar mijn geest is nog jong en fit. Dromen en wensen heb ik in overvloed. En het lastige is een balans te vinden tussen mijn oude dromen en mijn huidige wensen.
En toch zorgt de nog jonge geest voor onrust, een claustrofobisch gevoel bekruipt mij wanneer ik mij inbeeld de rest van mijn leven met dit lichaam te moeten slijten. Gevangen op de reservebank samen met mijn dromen.
Nieuwe dromen doen zich steeds vaker aan, dromen waar ik nog geen wensen van durf te maken. De toekomst is een gegeven wat goede hoop met zich meebrengt, maar nooit de zekerheid of ik de dromen enkel met mij mee neem of ze uit mag laten komen.
Nu gaat het gezegde dat dromen een drijfveer voor een mooi en wie weet succesvol leven kunnen zijn. En 'ga ze achterna voor het te laat is'. Maar wat is dan het punt van dromen terwijl je nooit weet of jou zieke lichaam het aan zal kunnen. Ooit, in de toekomst, op een dag. Dromen makend met mijn jonge gezonde geest.
En dus zoek ik, naar mogelijkheden en wegen om mijn dromen achterna te gaan. Omdat dat mij gelukkig maakt, mij een goed gevoel geeft en omdat ik vind dat ik daar ook recht op heb. Al is het alleen maar de geruststellende gedachte dat alles nog mogelijk is, om mijn actieve gezonde geest wat te voeden en rustig te houden.
Zodat ik weet dat ik ook met een doel hier op aarde ben gezet, en niet enkel ruimtevulling, om mee te genieten van een anders geluk. Mijn gezonde geest vertikt dat.
Daarom wil ik dit nieuwe jaar ervoor uittrekken om erachter te komen wat mijn motivaties en mijn dromen zijn. Zodat ook ik met een glimlach voor mijn dromen zo nu en dan van de reservebank af kan komen. Zodat ook mijn jonge geest niet onbenut blijft, zoekend naar een weg dat ook mijn lichaam dit gaat accepteren.
En dat doet mij des te meer beseffen dat het leven niet enkel over de eindbestemming gaat, maar om de weg. En die wil ik de moeite waard maken. Zodat ik later, wie weet oud en verrimpeld, zittend op een willekeurig bankje terug kan kijken naar een mooi en gelukkig leven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten