Liefde is een werkwoord

Liefde en chronisch ziek zijn. Een combinatie waar ik zelf niet in geloof zonder het gezien te hebben. Een sprookje met of zonder happy end. Verliefd zijn kan, maar word dat een houden van en kan iemand anders samen leven met een chronisch zieke? Is dat een last waarvan ik van iemand mag vragen of hij dat wil dragen voor mij? Voor mij? Egoïst.. wie denk ik wel niet dat ik ben?

Liefde is alles en alles is liefde. Je vind het bij je beste vrienden en vriendinnen, je familie, dieren en mensen om je heen. Mensen die een plekje in jou hart hebben brengen een stuk liefde met zich mee. Je houd onvoorwaardelijk van ze, je kijk naar hun hart en de rest word ineens bijzaak.

Liefde is niet te plannen en de meeste zullen dat beamen. Je kan het opzoeken terwijl zoiets je juist moet overkomen. Het overvalt je en komt op de momenten waarop je het op zijn minst verwacht.  Opzoek naar een soulmate, een maatje, iemand waar je gek op bent en de hele dag aan moet denken.

En waar zoeken we dan naar? Iedereen heeft toch wel zijn eigen versie van de prins op het witte paard voor ogen. Een kleine fata-morgana over hoe iemand moet zijn. En wanneer je gezond bent, de toekomst aan je voeten geworpen ligt en jij iemand veel te bieden heb is het vrij normaal dat je eisen stelt aan je partner. Je gaat opzoek naar jou ideale match. Voor een lang en gelukkig leven, net als in de film, zo wil je het.

Liefde is een werkwoord. Het overkomt je maar je zal eraan moeten blijven werken om het leuk, spannend, vernieuwend en fijn te houden zonder in een sleur terecht te komen. Liefde is mooi, puur en iets waar ieder mens van droomt. We zijn niet geschapen om alleen door het leven te gaan. Hoe sterk je ook bent of moet zijn, je kan niet alles alleen.

Maar hoe zit dat als je ziek bent? Hoe gaat dat als je eigen lichaam een groot raadsel voor je is en je wel je leven met iemand wilt delen? Mag je dan eisen stellen en gaan voor wat perfect is voor jou? Opzoek naar perfectie terwijl je zelf in vele opzichten imperfect bent omdat je zit met een imperfect lijf? Als een foute b-acteur uit een Bollywoodfilm. Je wil graag maar alles is het net niet..
 

Lang heb ik niet meer in de liefde geloofd, genoeg mannen hebben mij laten zien dat het niet gaat werken zo. Ze zitten volop toekomstplannen en ik was daarin een blok aan hun been. En ik nam dat simpelweg gewoon aan. Niet zonder slag of stoot, maar ik was ervan overtuigd dat ik geboren was om die andere te zijn. Degene die sterk is en alles alleen af kan, en geen man nodig heeft omdat mannen alleen maar kwetsen. Vroeg of laat, maar elke keer lag hij weer uitgesmeerd over de stoep, mijn kloppende hartje.

Ik ben sterk en heb veel alleen gedaan. En ik werd overvallen door iemand die mij vertelde dat ik het allemaal wel waard ben. Een lief vriendinnetje dat je recht in je gezicht zegt dat je als je ziek bent ook een liefdes leven mag hebben. En dat alle extra dingen nu eenmaal bij het Linda pakketje horen. En dat heeft mij aan het denken gezet. Hoe perfect zijn gezonde mensen? Waarom mogen mensen met hele storende karaktertrekken en die soms lastig zijn in de omgang wel een liefdes leven hebben en ik niet? Als ik om mij heen kijk zie ik heel veel imperfecte liefdes levens. Mensen die elkaar met al hun beperkingen voor lief nemen en samen gelukkig kunnen zijn omdat liefde en werkwoord is.

En dus zet ik een deur open, niet helemaal, maar op een kier. Kijkend en afwachtend op wat er komen gaat. Kijken of die ene er ook voor mij is en mijn vertrapte hartje weer doet kloppen en mijn imperfectie neemt voor wat het is en gaat voor het hele Linda pakketje. Ik ga het zien en tegemoet. Van zoeken is nooit iemand beter geworden en daarom ga ik eraan werken, niet afwachten maar werken want liefde is en blijft een werkwoord.