De wind in de rug

Vanaf februari 2010 ben ik bekend geworden met een lijf wat niet af en toe niet meewerkt maar een lijf wat continu de strijdbijl neer gooit en mij aan bed gekluisterd houd. Om voor, na en uit te rusten. Dagen waar ik nu, bijna 3 jaar verder, aan gewend ben. En dat vind ik moeilijk, omdat ik niet wil zitten met een uitgeput lijf terwijl je in de bloei van je leven hoort te zitten.
   Langzaam aan kwamen de goede momenten dit jaar. Het jaar waarin het roer om ging, niet vlekkeloos, niet zonder strijd en niet zonder continue mijn dromen, gedachten en energie bij te hoeven stellen. Langzaam ga ik terug naar de eerste 5 jaar van het ziek zijn, de jaren waarin ik met beide benen vaker in het leven stond dan ermee in bed lag. 'Slapen doe ik wel als ik dood ben, nu ga ik genieten'.
   Niet meer van dat, ik pak mijn rust en plan mijn uitspattingen netjes in. En het werpt zijn vruchten af. We zitten volop in de herfst en mijn wereld draait nog door. Weliswaar met nieuwe mensen, nieuwe geniet momentjes en nieuwe gedachten, maar ik ben gelukkiger dan ooit. Juist door de donkere tunnels en de onwijs diepe dalen weet ik nu mijn goede momenten meer te waarderen. En dat maakt dat mijn leven nu zoveel meer kwaliteit heeft, en de angst voor de winter heb ik overboord gegooid. Ik ga mij niet langer druk maken om wat kan komen, blijf goed plannen en mij aan mijn agenda houden. Langzaam krijg ik weer de energie om echt mijzelf te zijn, gekke dingen te doen, krom te liggen van het lachen, met de auto erop uit te gaan en de wereld te zien. Het leven blijft bestaan uit keuzes maken, en ik heb de luxe dat ik nu steeds weer uit nieuwe dingen kan kiezen. Niet meer verscholen achter mijn masker van vermoeidheid, maar met een frisse blik de wereld in. Ik ben mij ervan bewust dat het heel anders kan zijn, lopen en gaan en daarom wil ik hier even bij stil staan. Niet alleen bij de zware dagen die ondragelijk zijn, maar ook bij de onwijs mooie dagen die ons ook worden geboden. Voor ieder op zijn eigen manier.
   En ik geniet, volop. En ben onwijs dankbaar voor de mensen die nu in mijn leven zijn. Een vriendinnetje liet mij deze week een zinnetje lezen dat indruk heeft gemaakt, en eigenlijk de spijker volledig op zijn kop slaat.

   'Het gaat er niet om wie het langst in je leven zijn, maar om wie er nooit is weg gegaan'.

En daar draait het om, in mijn wereld, op mijn wolk. Ik vind mezelf langzaam terug, en ik geniet, volop, van het leven.