Met je kop in de kast

Vandaag is het een kom-uit-de-kast-dag.  Een dag waarop er luchtige spotjes de lucht in gegooid worden om het mensen die nog in de kast zitten makkelijker te maken een deurtje te openen. Zodat ze op zijn minst 1 iemand vertellen hoe ze eigenlijk in het leven willen staan. Opgesloten zitten is geen keuze en ik ben blij dat in Nederland steeds meer een keuze wordt. Ongeacht of het geaccepteerd word of niet.
We leven in het jaar 2012, in een samenleving waarin we steeds opener worden en er steeds meer kan, mag en gewoon gevonden wordt. En wij Nederlanders zullen geen Nederlanders zijn als we niet massaal gaan zeiken over dingen waar we ons eigenlijk totaal niet mee ingelezen hebben. Eigenlijk hebben we altijd een woordje klaar. En door de samenleving waar we inzitten rollen dingen zonder erbij na te denken over onze lippen.

Vrijheid van meningsuiting is ineens een hot ding geworden.
Niet alleen hier in het kleine Holland, maar over de hele wereld zien we het terug. Oorlogen worden heftiger, mensen zetten zich af tegen andere mensen met een mening die niet in hun straatje valt. En het woord generaliseren wordt vaker gebruikt dan mensen op een dag hun tanden poetsen. Zo zijn alle buitenlanders een bedreiging voor Nederland, zijn alle grijze boeren het gesprek van de dag omdat Aad de kijkcijfers van een programma omhoog tilt en zeiken alle Nederlanders.

Jong.
Zo was er gisteravond ook een kleine Twitter discussie over de uitzending van eo Jong. De aflevering gaat over een positieve, levenslustige jonge vrouw die 24 uur met helse pijnen leeft. Een vrouw die krachtig is en na 3,5 jaar hiermee te leven een aardige inschatting kan maken over wat ze wel en niet kan. Nu sprak ze een wens uit die dicht bij haar hart ligt en 'BAM!', half Nederland maakt haar uit voor de grootste egoïst  omdat ze ervoor gekozen heeft een kind te nemen. En we vinden het allemaal heel normaal dat volstrekt vreemden zich na 20 min televisie deze keuze voor haar kunnen maken.

Vooroordelen.
Wat een vieze nasmaak krijg ik van dit woord. En nu ik dit stuk schrijf merk ik dat ik er net zo hard aan mee doe. Dat het in Nederland strikt normaal is om te pas en te onpas zijn of haar mening open en bloot op tafel te gooien kan ontzettend kwetsend zijn. Zo heb ik veel baat bij een behandeling en is er een persoon die het haar persoonlijke missie heeft gemaakt om deze persoon te laten stoppen met deze behandelingen te geven.
Dat het geven en nemen is in de wereld is nou eenmaal een gegeven. Maar ik vind het absurd en bizar om te zien hoe 1 persoon het zelfvertrouwen van meerdere mensen als een kaartenhuis doet instorten. Althans, dat ze daar een poging toe doet.
Maar hey, we leven in Nederland, waar vrijheid van meningsuiting een groot ding is!

En we klagen maar door, modderen wat aan. Dit is niet goed, dat kan beter enzovoorts en blablabla.
We hebben met zijn allen het systeem in Nederland vorm gegeven en dragen allemaal ons steentje bij.
We gaan nog harder klagen over mensen die al klagen en zoeken ruzie met mensen die staan voor hun eigen mening. Ik vind het allemaal prima zolang het geen mensen schaad en iedereen in zijn eigen waarden gelaten word. Ik hoop dat de politiek de juiste draad oppakt en wij mensen met zijn allen aan een beter Nederland gaan werken.

In de kast.
Om in het thema kom-uit-de-kast-dag te blijven zou ik graag wat mensen terug in de kast willen stoppen. De chronisch negatieve mensen, de mensen die en last zwaarder maken dan strikt noodzakelijk en mensen die klagen over huis-tuin-en-keuken-problemen omdat negatieve aandacht ook aandacht is. Graag zie ik een schoner Nederland. En wat ik niet onder de mat kan vegen stop ik maar in de kast.

De perfecte wereld.
Zodat we ons niet meer gaan irriteren aan de chronisch zieken die hier zo nu en dan eens wat over posten op Facebook. Omdat wij ons ook niet uitlaten over de werk foto's van een ander omdat die droom aan ons voorbij gaat. Gaan we mensen weer op hun woord geloven, worden de buren weer je vrienden.
En dus steunen we alle nieuwe ontwikkelingen omdat het weer een stapje dichterbij de perfecte wereld kan zijn. En houden we ons bezig met wat er écht toe doet en houden we kwetsende dingen bij onszelf. En gaan we opbouwende feedback geven in plaats van de grond onder iemands voeten vandaan te hakken.
Oh mensen, het kan allemaal zo fijn zijn. Laten we de kuilen gaan dichten en mensen gaan steunen. Want hoe cliché het ook is en klinkt, maar wie een kuil graaft voor een ander... ;-)
Juist, trap er zelf niet in!

Dus daag ik je uit, om vandaag allemaal uit de kast te komen zodat iedereen zichzelf kan zijn!