A letter to the world

   'Gefeliciteerd, je bent ziek en je ziekte wordt erkend.'
Wat dat erkennen mag betekenen in de ogen van een verzekeringsmaatschappij is mij nog steeds een raadsel.
Na wat gesprekjes, het uitwisselen van medische informatie en een bedenktijd van een x aantal weken worden je ogen geopend wanneer de beruchte enveloppe op de mat ligt.
Of -zoals bij ons het geval is- het op de kamer tafel ligt nadat iemand de post heeft gehaald, want in de polder kennen we de luxe niet van een postbode aan huis.
Je open de brief en al snel zoeken je ogen naar wat ze willen lezen.
Hopend dat er wat anders in staat dan dat er in het gesprek is verteld.
Als je ziek bent moet je namelijk beschikken over een grote overtuigingskracht dat het je aan goede wil niet ontbreekt. Maar dat het echter je lichaam is die de kont in de krib gooit.

   'Gefeliciteerd, je krijgt een uitkering. Voor wél 5 maanden, gevolgd door een vervolguitkering, genaamd zakgeld'.
Want meer dan dat kan ik er niet van maken.
Ik vind het zo oneerlijk dat zieke mensen die wél willen werken maar dit niet meer op het oude niveau kunnen worden gestraft.
Het is hetzelfde als de hersenkronkel dat wanneer je rijbewijs gestolen is jij daar een boete voor moet betalen bij de aanvraag van een nieuwe. Je rijd heen en weer van politie bureau voor het ene papiertje naar het gemeentehuis voor het andere. Allemaal onkosten door iemand die zelf niet de moeite wilt nemen een officieel documentje aan te vragen. Domme pech, hele domme pech.

Dezelfde domme pech wanneer je op een dag niet geschoten wordt door cupido maar door een giftige pijl. Waarna je beland in een gevangenis. Want aan vrijheid is veel gebrek, opgesloten in je eigen lichaam met een gezond verstand en een hoofd dat overloopt met ideeën en emoties.
Vervolgens gaan heel veel mensen, op hun tijd, op hun tempo, een achtbaan met je in.
Waarna je abrupt geparkeerd wordt achter de geraniums.
Het voelt alsof ik hoog bejaard ben, mijn hele leven heb gespijbeld en daardoor geen pensioen op heb kunnen bouwen. Ik hou van mijn spullen, maar ik hoef geen dure designer shit, aan deze spullen gaat mijn geld niet op. Mijn centen steek ik in medicijnen, onderzoeken en behandelingen van artsen die buiten de hokjes denken. En daar hangt een prijskaart aan.
Ziek zijn is niet gratis, en een verzekeringsmaatschappij wilt het niet uitkeren.
Ik heb niet gekozen voor mijn dure levensstijl, het is mijn basis die door de giftige pijl net wat duurder uitvalt. Ik kan het niet aanvullen door een paar uur te werken, omdat niemand daar plaats voor heeft.

En dus blijft er weinig over, zelfs in het meest gunstige geval, 65-79% afgekeurd heb je maar recht op de helft van het minimumloon. En ik vind dit mens onterend. De markt wordt duurder, medicijnen worden vaker van de lijsten van zorgverzekeraars geschrapt, en ondanks alles wordt er verwacht dat we de volle 100% aan de bak gaan.
En dat vind ik moeilijk. Het vreet aan me en ik weet niet hoe ik hieruit kom. Het ontbreekt mij niet aan de wil om te vechten, en dat ga ik doen. Tot gerechtigheid op tafel ligt en ik ook een gewoon leven kan lijden. Ik heb namelijk al genoeg aan mijn eigen beperkingen, de andere veroorzaakt door de starheid van 9-tot-5-mentaliteit mensen hoef ik niet.

Want ik vind dat ook mensen die ziek zijn of een beperking hebben in de maatschappij thuis horen. Ze verdienen een normaal en fijn leven, net zo veel als de mensen die wel full-time werken. Velen van hun zijn bang dat ze voor 'ons' -de zieken- werken. Als jij tot die doelgroep behoor, dan wil ik een ding van je vragen. Bedenk dan de volgende keer wanneer je hard aan het werk bent, dat wij dit ook graag willen. En wanneer je uitgeput na een lange week op de bank plof je bedenk dat wij voor hetzelfde tekenen als we de kans hebben. Wat wij echter wel tegenkomen, - en dan spreek ik even over mijn doelgroep- is de constante uitputting, waar we geen break van kunnen nemen. Pijn, vragen, onbegrip en de uitputting, 24/7. Ook in de weekenden, ook op vakantie. Wij zijn volledig afhankelijk van mensen achter een bureau, die over ons lot bepalen. Graag had ik die touwtjes in mijn eigen handen gehad, zoals een gezond mens zijn dag in kan delen. Lange tijd was ik ervan overtuigd dat alles een keuze is, maar daar ben ik van terug gekomen. Het begint bij een verandering, en van daaruit kan je keuzes maken. En heb je een grootste stem, een mooie positie om die stem te laten horen. Alsjeblieft spreek, want onze stemmen worden allang niet meer gehoord.

You've got the words to change a nation, but you're biting your tongue. You've spent a life time stuck in silence, afraid you'll say something wrong. If no one ever hears it how we gonna learn your song?
You've got a heart as loud as lions, so why let your voice be tamed?Baby we're a little different, there's no need to be ashamed. You've got the light to fight the shadows, so stop hiding it away. Come on, Come on!