Mag het een treetje meer zijn?

Als je klein bent heb je dromen, wensen en bepaalde verwachtingen.
Naarmate je wat ouder wordt kunnen dromen dromen blijven, worden er nieuwe wensen geboren en worden verwachtingen bijgesteld.
Zo wilde ik altijd jong blijven, carrière maken, dierenarts assistente worden, huisje-boomje-beestje en de wereld zien.
Bij elke droom die uitkomt en elke verwachting die voldoet klim je een trede hoger op de ladder.
Met als uiteindelijke doel, de top bereiken als je oud en grijs bent. En je tevreden terug kunt kijken op je klim.
Dat je kunt waarderen dat je alle treden geklommen hebt, zodat alle treden het gevoel van spijt overheersen.
Spijt van dingen die je niet gedaan hebt of niet durfde te doen. Want je hebt geen trede overgeslagen.

Dat mijn ladder deels ingestort is is niets nieuws.
Samen met touw, plakband en wat nieuwe latjes timmer ik verder aan mijn ladder.
Zodat ook ik met een tevreden gevoel en een grote glimlach naar beneden kan kijken wanneer ik oud en verrimpeld boven sta.

Een trede die ik niet verwacht had te moeten beklimmen is wel die van de hoorzitting as maandag.
Ik kan eerlijk zeggen dat deze omweg niet één keer in mijn dromen of wensen is voorbij gekomen.
En toch ga ik hem niet uit de weg.
Met zelf gemaakte latjes, touw en stukjes tape maak ik mijn ladder weer heel.
En bewandel ik elke tree om verder te kunnen.

Benieuwd naar de volgende trede die op mij ligt te wachten.
Ik zal vast even moeten knutselen,maar ik ben ervan overtuigd dat iedereen tree omhoog de moeite waard is.
Omdat er meer moois op mij ligt te wachten.
En daarom stap ik vol zelfvertrouwen de nieuwe, zelfgemaakte, gammele trede op.
Ik ben er klaar voor, heb er lang genoeg op gewacht.
En blijf vooral verder dromen, verwachtingen scheppen en wensen maken.
Mijn klim is pas net begonnen.