Luilekkerland

Een leven aan de zijlijn.
Veel mensen dromen ervan, een soort lui-lekker-land.
Voor ons de dagelijkse realiteit.
We kunnen nog zoveel dromen hebben, nog zoveel wensen.
Maar ons lichaam zet ons verplicht op de reservebank.
En je wordt gedwongen te genieten van de kleine dingen.
Zoals het aanwezig kunnen zijn op de reserve bank.
Dit is het punt waar iedereen die van het normale standaard vanaf wijkt mee te maken heeft.
De tienermoeders, de gehandicapten, mensen die een ongeluk hebben gehad en de (chronisch) zieke.
Wij zitten gevangen in de kleedkamers en op de reservebank.
Uitkijkend en meelevend met de mensen op het veld.
De mensen die hun dromen na kunnen jagen en zweven over het gras.
Ondertussen blijven wij verder dromen.
En stellen we kleine doelen, als af en toe een rondje om het veld te doen.
En het is het waard.
Je geniet van het gras onder je voeten, de wind in je haar.
En als het even tegen zit kijk je naar boven en voel je de zon op je huid.
Daarna terug naar de reservebank en blij dat je even op het veld heb mogen staan.
Terug naar de kleedkamer, en dromend over wat morgen kan brengen.
Hopend dat je morgen weer op de reservebank zit en kan meegenieten van het leven.