Er zijn momenten dat we massaal balen van een afgang of een nederlaag.
Een voorval heeft iets of iemand het gevoel gegeven tekort te doen.
Of momenten dat een individu iets naars gebeurd.
De vraag rijst, waarom ik?
Waarom nu?
Er zijn momenten dat we massaal in een euforie verkeren.
We zijn blij, gelukkig en opgetogen, iets of iemand heeft ons iets prachtigs doen toekomen.
Wat er precies gebeurd is doet er vaak niet toe, en de weg ernaartoe ook niet.
We zijn kortzichtig en genieten van het succes, de overwinning.
Toeval?
Toeval of niet, zouden dingen voorbestemd zijn om te gebeuren?
Zou dat zo kunnen zijn?
Of zal onze weg ergens bekend zijn?
Ik denk dat niemand dat weet, niet in dit leven, niet hier bij ons.
Vroeg of laat bij een gebeurtenis heb ik het gevoel dat toeval dit niet aan zijn lot overgelaten heeft.
Dat dingen bewust op je pad komen.
Dit realiseer ik mij niet vaak direct, maar later lijkt alles als puzzelstukjes in elkaar te vallen.
Zou er een reden zijn waarom ik ziek ben?
Zodat ik iets kan doen met wat mij gegeven en geleerd is.
Zal er een reden zijn waarom ik dit pad nu loop?
Komen mensen zomaar in je leven?
Zou dat kunnen? Zal het zo zijn?
Ik laat mijzelf even verkeren in dit gevoel.
Een klein gelukzalig momentje, alleen op mijn roze wolk.
Ik heb het gevoel dat er mooie dingen te gebeuren staan.
Bijzondere dingen.
Iets waar ik een leven lang op terug kan kijken.
Wat dit concreet inhoud, dat hou ik nog even voor mij.
Ik blijf nog even lekker zweven op mijn roze wolk.
Als in een grote zeepbel, ontastbaar en ongrijpbaar voor anderen, groot genoeg voor mij alleen.
Wachtend op een teken dat het geen droom is, maar dat het werkelijk wordt.
Dan verwelkom ik iedereen op mijn roze wolk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten