Fulltime ziek mét een agenda

Het is 11.00 uur 's ochtends, ik heb net mijn ontbijt achter mijn kiezen en probeer rustig op te starten. De dag rustig opstarten is essentieel, je wilt namelijk niet al je kruit verschieten in je eerste sprint.
En daarom wacht ik rustig tot mijn lichaam zich heeft gevuld met energie en mijn spieren, die bij het wakker worden stijf en pijnlijk zijn, zijn ontdooid.
Zo kijk ik wat tv, check ik mijn mailbox en mijn agenda.
   Op de tv verschijnt het nieuws, niet heel bijzonder, maar een onderwerp trekt gelijk mijn aandacht. Het is het UW..V. Een verzekeringsinstantie die het nieuws weet te halen, ik blijf kijken. Ze opperen dat ze verwachten dat de banenmarkt in 2014 weer zal groeien nadat we eerst nog een flink percentage werkloze krijgen. Het gaat duidelijk niet goed in Nederland. En hierdoor schieten mijn gedachten alle kanten op. Momenteel ben ik bij hun aangesloten en mijn gevoel zegt dat het een contract voor het leven is. Belangrijk is dus wel dat ik met hun door één deur kan. Ik ontvang een WGA uitkering, en wat daarna volgt (want een WGA uitkering is werk gerelateerd en op je 23 heb je nog niet een hele lange carrière kunnen maken) is nog onbekend. Ik ben afgekeurd, voor een klein percentage en dat betekend dat het UW..V mij in staat acht te kunnen werken. Dit ben ik geheel met hun eens, het enige meningsverschil wat wij hierin delen is de duur van het werk en de arbeid die ik kan verrichten. Als chronisch zieke heb je up's en downs in je gezondheid en het UW..V schijnt een grote rode lijn getrokken te hebben die al mijn pieken en niet mijn dalen meetellen. Ach fijn, een verhaal wat niet voor het eerst verteld wordt, en - met enige pijn in mijn buik- verwacht ik ook dat ik niet de laatste bent die dit verteld. Want zoals de instantie zelf al eerder tegen mij zei 'ik kan u een grotere uren beperking opleggen, maar dan moet ik dat bij iedereen doen, en daar kunnen we natuurlijk niet aan beginnen'. Als het over strafvermindering zou gaan zou ik zeggen dat er een kern van waarheid in zit. Richting het UW..V roept dit alleen maar ergernis en stress op. Ach fijn, ook hierin ben ik niet de eerste die dit tegenkom.
   Omdat ook ik mijn 'talenten' en productieve dingetjes die ik in huis heb niet in het vat wil laten verzuren ga ik -enigszins wel in mijn straatje- op zoek naar vacatures. En ik kan je vertellen -iets wat ook geen verrassing is- dat het aanbod niet breed is. En toch wordt er van mij verwacht -wil ik een leuk inkomen houden om alle ziektekosten te kunnen betalen die Nederland weer omhoog geschroefd heeft- dat ik ga solliciteren. Voor maximaal 9 uur per week, licht fysieke arbeid en het liefst dicht bij huis zoeken is niet makkelijk. Elke dag krijg ik een opbeurend mailtje van het UW..V werk-bedrijf dat ze wéér 0 geschikte vacatures hebben gevonden. En het doet mij dan ook pijn om te horen dat de banenmarkt -mocht die gaan stijgen- pas in 2014 weer gezondere proporties aan gaat nemen.
   Nu kan ik thuis gaan zitten wachten tot het goede nieuws over dé geschikte vacature mijn voordeur vind. Maar daar ben ik de persoon niet naar. En dus roei ik met de riemen die ik heb, en borduur ik verder op de kennis die ik heb. Ik ga mijzelf op het schrijven verder ontwikkelen en ga ik ideeën die in mijn vat zitten verder uitwerken. Om mijzelf bezig te houden meet ik mijzelf verschillende projecten aan. En ik kan vertellen dat dit verder gaat dan 'shoppen met een missie' en nagels lakken. Ik ga mijn jonge knol uit de wei vissen en klaar stomen voor de keuring. Zo ga ik niet alleen haar grenzen verleggen, maar lichamelijk ook de mijne. En ga voor mijzelf een manier zoeken hoe ik het beste een jong paard kan trainen, ik hoop dat we beiden hiervan zullen groeien.
   En daarnaast ben ik vanuit mijn kantoor -lees: vanuit bed- bezig met nog wat andere projecten. Ik ga alleen nog niet verklappen wat het is, dit komt nadat het grotere vormen heeft aangenomen. Al met al blijf ik lekker bezig. Ik wordt blij van een agenda die gevuld is met leuke dingen, en dingen die niet plaats en tijd gebonden zijn, zodat ik lekker kan schuiven als mijn lichaam roet in het eten gooit. Mijn leven staat niet langer op pauze en dat voelt goed. Voor nu kruip ik weer terug op mijn roze wolk, ik ben aan het herstellen van een griepje, en daarna timmer ik weer verder aan mijn weg.