Gisteren.
Daar zat ik dan op mijn roze wolk.
Het leven lachte mij de hele week al toe.
Werken ging lekker, trainingen werden met een heldere aanwezige blik en geniale opmerkingen (ja zulke opmerkingen horen bij het leven op een roze wolk) van mijn kant bijgewoond.
Wat ik leerde maakte mij niets meer uit, het leven lachte mij toe.
Ik voelde mij goed, grenzen leken te verschuiven.
En naast keihard werken aan herstel heb ik gewerkt aan werken aan werk.
Ik ben eruit, ik weet hoe mijn carrière eruit gaat zien, en het smaakt naar meer.
Lang leve de roze wolk. Wat is het er toch fijn!
De slechte uitslagen van de dokter kon er eigenlijk weinig aan verpesten.
Ik was langzaam aan vriendjes aan het worden met mijn lichaam.
Zo nu en dan gaan we weer hand in hand door het leven.
Een team zijn we nog lang niet, maar de grondslag ligt er.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten