Het blijft appels met peren vergelijken, zo verschillend als duo en penotti zijn.
Zoals ijs niet tegen dooi kan en de liefde die niet te plannen is.
Precies, ik en mijn lichaam, het blijft een gevecht, gedragen door goede dagen, neergeslagen als in een box ring op slechte dagen.
Ze zijn niet te plannen, en je kiest er niet voor.
Ik ben van mijn roze wolk gedonderd. Ik zit met m'n gat in een ijskoud donker wak.
En zonder mij compleet over te geven aan mijn lichaam kom ik er niet uit.
Het is niet anders, het accepteren, basta!
Zo schaats ik als een jonge god over het ijs, en even later is het bejaarden gymnastiek.
Ik kan erom lachen, en in mijn hoofd vertoef ik nog steeds op de roze wolk.
Rust is welkom, zo niet meer dan nodig.
Vastberaden wat van mijn leven te maken.
Binnenkort kan ik BD´er (bekende Dordtenaar) aan mijn lijstje toevoegen.
Inmiddels al 3 interviews gegeven, en deze worden binnenkort geplaatst.
T verzacht het leed alleen niet.
Heb wel iets moois om op terug te kijken op een slechte dag.
En later kan ik tegen mijn kleinkinderen zeggen als ze bij oma op schoot zitten dat ik eraan meegedragen heb ME een gezicht te geven.
Tegen die tijd is er natuurlijk allang een oplossing.
Daar gaan we voor het makkelijke even vanuit.
Voor nu, doorgaan, we zullen doorgaan!
Zing, vecht, huil, bid, lach, werk en bewonder!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten