De essentie van het leven,,

Vanuit je opvoeding krijgen we allemaal dingen mee, woorden, gevoelens en vooral wat goed en fout is. In de ogen van je ouders dan. Je neemt op die leeftijd maar aan dat ze het bij het juiste eind hebben.
Als je het fenomeen opvoeden eens onder de loep neem kom je erachter dat je eigenlijk constant een kind op een manier benaderd dat je het aanspreekt op zijn schuldgevoel zodat hij goed gedrag gaat vertonen. Goed gedrag word beloond, en beloond worden is natuurlijk fantastisch.
10 stickers verzameld is GEWELDIG en je mag weer wat uitzoeken in de speelgoed of snoepwinkel.
Want de beloningen tegenwoordig zijn ook niet meer wat het geweest is.
"Oh heb je een tien gehaald, haal maar een nieuw spel voor de Wii."
En wanneer we iets fout doen moeten we op onze kamer gaan zitten.
Waar dezelfde Wii staat, aangesloten aan de tv en op het bureau een laptop.
Ook het straffen is het niet meer wat het geweest is.

Nu hadden we vandaag weer een training over hele dure woorden en uitermate interessante onderwerpen en termen. Helemaal onder de indruk van de dure woorden besef je je later dat alles zo vanzelfsprekend is geweest dat je concludeert zowaar niets geleerd te hebben alleen jezelf wat bewust gemaakt te hebben.
Dan maakt er nog eens iemand een zwaar niet plezante opmerking (in mijn straatje, zeg maar zo zeg maar niets) om de boel wat op te leuken maar ook dat idee faalt als een malle.
Jammer.

Na de pauze door met ronde twee.
We gaan eens kijken waar jou goede gedrag begint en ophoud.
Zeg je er wat van wanneer iemand een gat in zijn sok heeft, wanneer iemand nog een stuk wc papier uit z'n gulp heeft hangen, of wanneer iemand z'n wallen heeft weg proberen te poetsen met mascara. Zeer gênant allemaal. Maar het kan nog gênanter worden zodra je het bespreekbaar maakt.
In een maatschappij waarin we allemaal lekker op ons zelf gericht zijn zouden we het patroon eens moeten doorbreken en ook tegen een vreemde zeggen wanneer iets niet zo jofel is.
"hé, zou niet eens een Smintje nemen en een afspraak maken bij de tandarts, die luft uit je mond is niet te harden".
Zo bam, daar ligt hij op straat, lekker ongegeneerd mensen afkraken in de hoop dat ze er wat van opsteken. Dat je zelf met je schoenen verkeerd om aan loopt word door de tegenpartij totaal genegeerd. Lijden in stilte is dan nog veel leuker.

Of zijn we allemaal zo bang om de bal terug te krijgen? En er dan op gewezen word waar je je mee bemoeit. Of misschien barst diezelfde persoon wel in tranen uit omdat zijn tandarts net overleden is.
En wat dan nog, lekker belangrijk. Wat zijn we toch allemaal weer veel met onszelf bezig. We zeggen maar niets omdat we ons, misschien, ongemakkelijk gaan voelen. Ook weer lekker belangrijk. Voor het zelfde geld is die man er zo blij mee en weet hij nu waarom iemand hem mijd. Want sinds het overlijden van z'n vrouw is er niemand meer die erop let.
Het kan allemaal.

Zo weer wat goed gedaan voor de medemens. Weer 1 goede daad verricht.
Ik kan nu voor de rest van de dag ongegeneerd mensen af gaan lopen zeiken.
En ja lieve mensen, dat is nou de essentie van het leven, we maken ons allemaal zo druk om wat een ander vind,voelt en denkt. Terwijl het werkelijk waar niemand ene reet kan schelen.

Welkom in de nieuwe maatschappij.
De maatschappij waarin we het belangrijk vinden om te weten wat de buren gaan eten maar geen direct contact willen hebben. We vragen hoe het gaat maar het eigenlijk niet willen weten.
Welkom in de maatschappij waarin doe-iets-voor-de-medemens zo anno 1923 is.
En we allemaal doe-het-lekker-zelf'en.
De wereld waarin we vragen "doet het pijn" afdoen omdat we het zelf toch niet voelen.
En alles wat apart is afgedaan word als "tussen-de-oren".
Welkom in 2012, een maatschappij die we zelf gecreëerd hebben maar waar niemand blij mee is.
Laten we terug gaan naar de tijd dat de politiek het voor het zeggen had in het land.
Dat buitenlanders weer welkom zijn, en we niet altijd zeggen wat we denken.
De tijd waarin partners weer gelijken worden, en de mannen alleen rond hun 40e een identiteitscrisis hebben.
En kinderen nog kinderen mogen zijn.
Toen de guldens nog veel waard waren en meisjes niet stoer hoefden te zijn.
De maatschappij waarin we het massaal zielig vinden om een kind in Afrika honger te zien lijden terwijl onze eigen minder welvarende mensen niet alleen compleet vergeten worden maar weggestopt.
Het liefst in een kelder, want wat je niet ziet is er niet.
Een maatschappij waarin het hebben van een ziekte je op de zijlijn zet. "Neem maar een snuifje van het gewonen leven, erbijhoren zal je toch nooit."
En mensen zich ziek melden als er bloed in hun snot zit.
Maar ja, ook daar maken we ons niet druk om. Dat is voor de geleerde mensen, die zullen er ooit wel eens wat mee gaan doen. Maar niet in deze maatschappij, omdat er nu zelf op kinder logica niveau contact gelegd word in de politiek. En "doe eens lekker normaal joh", niet alleen meer straattaal is.
Problemen zijn dan ook niet alleen van deze tijd, en de jeugd van tegenwoordig is nog steeds onze toekomst.
En een tijd waarin saamhorigheid alleen te zien is als de Elfstedentocht gereden word, en we op elkaars schouder uit mogen huilen zodra bekend word gemaakt dat hij niet gereden word.
Alle leed van vorige week is dan alweer helemaal vergeten.
Waar gaat het heen met de wereld.
En waar is de essentie van het leven gebleven.
Ook iets waar nog nooit iemand het helemaal overeens is geweest.
Want dan gaan we over geloof praten. En geloof je niet dan ga je naar de hel.
Per definitie word dus bepaald dat je door niet gelovig (of nog zoekende) te zijn niet goed bent.
Je deugt niet. Lekker belangrijk weer wat een ander vind.
Ook dit is zomaar weer verzonnen.
En lukt het linksom niet, mensen probeer het dan eens rechts om.
Stop met zeiken, en doe even sarcastisch mee.
Want zolang we overal over kunnen blijven lachen gaat het goed met ons en klagen we niet.