Elk jaar om dezelfde tijd is het weer raak.
Leuk als je samen bent, en fijn dat je dan toch 1 dag in het jaar in het zonnetje word gezet.
Met een klein duur onbenullig cadeautje of een klein bosje tulpen, want ja, met Valentijnsdag reizen de prijzen de pan uit.
Een kriem als vrijgezel.
Op deze nutteloze dag word je omgetoverd tot "lozer in de liefde" en je bevind je heel de dag tussen gillende meiden die 1 voor 1 wel verrast worden door hun vriend, of dan wel een stille aanbidder.
Al weet ik niet of je daar blij mee moet zijn, misschien kan het licht zijn gezicht niet verdragen anders had hij zich allang eerder openbare gemaakt.
En voor anderen een zetje in de goede richting om het eindelijk eens aan te durven het mooiste meisje van de klas te schrijven.
Pure tijd, geld en energie verspilling. Maar ach, dat roepen we niet.
Het is immers maar 1 keer per jaar Valentijnsdag.
De dag van de liefde.
De depressiefste dag van het jaar, voor sommige mensen.
Voor mij een gewone doorsnee dag met hier en daar een steek in je hart.
"Goh, ben je nou nog steeds alleen?"
En dan de al dan niet goed bedoelde oppeppers van vriendinnen.
Het is zoals het is.
Waar is de romantiek gebleven?
Ingeplande romantiek vind ik dan weer zó a-romantisch.
Heb je lief lief, 365 dagen per jaar.
En met echte liefde is dat geen opgave, ook als vent zijnde doe je dat gewoon.
Valentijnsdag, laten we er een nationale feestdag van maken. Dan hebben we er allemaal wat aan.
Met carnaval zal ik mijn slag terug staan, dan heb ik mijn verdriet weer verdronken en kunnen we weer allemaal gewoon gezellig samen zijn.
Valentijnsdag, en toch hoop je stiekem op een kaartje, een hint, een gebaar. Gewoon.. gewoon valentijnsdag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten