Liefde, het zet je weleens aan het denken. En *plop* daar ben je weer. Ik kan me ertegen verzetten, mezelf ervan blijven overtuigen dat het beter is zo. Maar zo nu en dan ben je er, in mijn gedachten, in mijn dromen. Geheel onaangekondigd, neem je al mijn gedachten over. En prompt, daar is weer eens een teken, een berichtje of ik kom je tegen. Nooit geheel onverwacht, een kleine blijk van telepathie. Je bent bijzonder, en dat zal je altijd blijven. Maar nooit mijn. Het is goed, ik laat het los. Als je maar af en toe mijn dromen binnen blijft wandelen. In een volgend leven zien we wel weer verder.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten