Mindfulness,,

Daar lig je dan op een matje, daarover heen ligt een fleecedenken en van een fleece denken heb ik een kussen gemaakt voor mijn hoofd. Een yoga matje om wel te verstaan. Ik ben aanwezig bij de training van mindfulness. Vele hebben er al over gehoord en erover geïnformeerd in de groep, maar voor mij is het een nieuwe term, en een hele nieuwe beleving. Gelukkig staat de cd met "vogelzang in de natuur" uit, van dat gedwongen ontspannen worden met een cd word ik zo onrustig. En ook mijn lachspieren worden dan volop getraind. Misschien ben ik met mijn boeren trien achtergrond toch net iets te nuchter voor deze dingen.

Toch bekruipt de nieuwschierigheid mij en geef mij over, ik probeer mij te ontspannen en volg de stem van de instructrice.
"Voel je linker voet. Probeer je voet te visualiseren. Wat neem je waar? Misschien zit er wel pijn. Voel je linkervoet. Probeer de pijn die er zit met een milde aandacht te verzachten...."
En plop, ik was weer uit mijn concentratie. Wat is dat ontspannen toch een inspanning, en wat moet je je daarbij goed kunnen concentreren. Met andere woorden, mediteren is hard werken!
"Ga terug naar je ademhaling". Oh ja das waar ook, we waren met een oefening bezig. En opnieuw focus ik mij op mijn lichaam. "Probeer de pijn in je lichaam met een milde aandacht te verzachten. Lukt dat niet, het is goed zoals het nu is."
Ik moet zeggen na dat zinnetje bij elk lichaamsdeel gehoord te hebben ik toch aardig begon te stuiteren van woede. Mijn hele lichaam doet pijn, ik voel elk spiertje, elk gewricht, ik krijg hoofdpijn van het op mijn rug liggen en mijn gehele lichaam voelt gehaast. Enorm onrustig. En de zin, "het is goed zoals het nu is" valt ontzettend verkeerd. Ik wil het helemaal niet accepteren, ik wil beter worden!!

Ik merk dat bij deze oefening de pijn veel intenser binnen kwam, het klinkt misschien zweverig (en iets te niet nuchter voor mijn begrippen) maar ik was in een ander contact met mijn lichaam, zeer intens. En dat bracht emoties met zich mee. Toen de oefening afgelopen was en wij liggend nog even naar het nummer Zing, vecht, huil, bid, lach, werk en bewonder van Ramses Shaffy hebben geluisterd, heb ik alleen de muziek gehoord. Ik waande mij nog in een andere wereld, mijn wereld. En was er nog niet klaar voor om terug te stappen in de realiteit. De gevoelens die ik had waren enkel en alleen aan de orde, ik was alleen met de muziek en mijn eigen gedachten.

Eenmaal overeind liepen de tranen over mijn wangen. Ik dronk ze weg met verse munt thee. Iets wat ik normaal gesproken niet te narsen vind, en nu ervan genoot en dronk.
Mindfulness is een hele beleving. En zelfs voor een nuchter persoon als ik is er iets te halen.
Er zijn weer nieuwe deuren geopend, en mijn lichaam en ik zijn hard op weg een team te vormen.
Eerst moeten we door een dal heen voor het beter zal gaan, en de onrust die ik tijdens een ontspanningsoefening ervaar schijnt in mijn proces te passen.
Op mijn plaats denk ik dat het puur de ME is. Maar daar wil ik me eigenlijk verder niet over uit laten.
Ik ben blij verrast, en zie uit naar het traject dat gaat volgen.
Dis was slecht een kennismaking, een introductie.

Weer een stapje verder in mijn reis.