Zonnestraaltje

Wat hebben wij toch een geluk dat het voorjaar extra vroeg aanklopte, met het erg mooie en lekkere weer. Ergens voel ik mij hierdoor extra verwend, wanneer de zonnestralen mijn huid raken kan ik alleen maar genieten en lachen van geluk. Mooi weer is een privilege dat niet te winnen of te kopen is. Puur geluk, en je moet er wel van genieten, voor zolang het duurt. Ergens maakt mij dat hebberig, en hunker ik naar meer. Simpelweg omdat ik mij bij lente weer lichamelijk zoveel beter voel. Ik krijg er energie van, slaap beter en ik bloei helemaal op. 

Ergens maakt het mij daarom ook angstig, en is het vooral genieten van dit cadeautje zolang het duurt. Gevoelig voor een verslaving ben ik niet, maar deze hunkering komt toch gevaarlijk in de buurt. Ik vind de winter mooi, laten wij dat even voorop stellen, maar de donkere, koude en vooral natte dagen zijn de dagen waarop ik qua energie behoorlijk gekort word. Ik moet mij dus letterlijk overgeven aan het weer. Ik zal stralen op de mooie dagen en in mijn schelpje kruipen op de mindere. 

En vandaag vind ik dat heel even heel erg oneerlijk. Ergens maakt het mij ook bang, angstig omdat mijn lichamelijk welbevinden afhankelijk is van zoveel factoren die buiten mij om gaan. Factoren die niet om te kopen zijn en niet luisteren naar het 'do not disturb sign' op de deur. Teleurgesteld omdat ik mijn positieve energie flow van de afgelopen tijd weer in moet leveren, en moet toegeven aan wat mij word aangereikt.

Ik weet niet of het ooit zal wennen, toegeven aan de factoren om mij heen. Het kan alleen door mij erbij neer te leggen, dat is iets wat ik geleerd heb door de jaren heen. Maar wanneer je lichaam, hoofd en agenda niet op één lijn liggen blijft mijn vat met zuur goed gevuld. En ik hoop niet dat het mij veeleisend maakt, maar voor nu blijft het wachten op de dagen waarin ik weer met zonnestralen word omringd.