De kracht van acceptatie,

Iets waar ik zelf heel erg mee bezig ben, iets wat mij bezighoud, iedere dag. Is een manier vinden om ondanks alles mijzelf te blijven. Iets wat veel mensen als een strijd en een zoektocht zullen herkennen en iets wat met een grabbel zak aan onzichtbare chronische ziektes haast onmogelijk zijn. Een tocht waarin je veel je neus zal stoten en met je hoofd tegen de lamp zal lopen. Omdat zo´n weg niet mogelijk is zonder een stel hersenen wat functioneert en een lijf wat energie heeft.

Aankomend voorjaar kan ik mijn 3 jarig bestaan als chronisch zieke vieren, 3 jaar leef ik dan officieel met de sticker ´chronisch ziek´. Daarvoor ben ik 7 jaar als gezond door het leven gegaan met een lijf wat niet naar behoren functioneerde. Het krijgen van een diagnose heeft mij heel erg geholpen naar mijn zoektocht naar wie ik ben, wat ik wil en met name wat ik nog kan.

Het begint allemaal met acceptatie. Dit is een heel belangrijk punt, een startsein om verder te kunnen met je leven. Daarvoor zal je voornamelijk veel vragen hebben, het onwijs oneerlijk vinden dat jij, uitgerekend jij, ziek moest worden en je dromen in de ijskast moest toppen. Niet wetende wie je bent, je zal mensen om je heen verliezen en alle zekerheid zal als drijfzand onder je voeten weg zakken.  Je zal boos zijn, boos op alles wat niet wilt, veranderd, boos op het onbegrip en voornamelijk boos op dat stomme lijf van jou. Er is nog niemand vooruit gekomen vanuit drijfzand, je blijft wegzakken en dat roept ongelofelijk veel frustratie op. Een proces wat uitputtend en vooral eenzaam is en je cadeau krijgt bij het ziek worden. Wanneer je niet meer alleen kijk naar wie je was maar ook begin te zien wie je nu bent, dat er echt nog wat over is van jou als persoon, die kleine lichtpuntjes, pak ze alsjeblieft aan. Het is een begin van een leven met je ziekte in plaats van geleefd worden erdoor. Waardoor er weer een plekje vrijgemaakt word voor dromen en wensen.

Opzoek gaan naar de acceptatie is een lang, moeizaam en voor je gevoel een eindeloos proces. De 7 jaar dat ik van het kastje naar de muur ben gestuurd hebben er ook aan bijgedragen dat ik van ver heb moeten komen om de lichtpuntjes weer te kunnen zien. En zorgen voor verwarring voor wanneer ik terug kijk op mijn ´gezonde´ leven, mijn leven voor de diagnoses. Ik deed veel, maar gemakkelijk was het niet, en het is zeker niet het voorbeeld wat ik erbij kan halen als ik denk aan gezond zijn. Mijn gezonde jaren liggen mijlenver achter mij en ik ben gestopt met het afvragen van ´wat als..´ de gewetensvraag die jaren bezit van mij heeft genomen en mij de kans op lichtpuntjes af nam.

Vanaf 2010 zijn de dagen traag aan mij voorbij gegaan. Ik kon niet accepteren dat dit mijn nieuwe leven is. Nu, eind 2012 denk ik daar alweer heen anders over. En ik heb de jaren, die er nu bijna 3 zijn, ook echt nodig gehad om een nieuwe start te creëren voor mijzelf. En dit heb ik niet alleen kunnen doen, ik heb veel geprobeerd en vaker dan een ezel mij gestoten aan dezelfde steen. Het was zoeken naar oorzaken en oplossingen. Ik wilde tot in detail weten wat er nou precies mis is met mijn lijf. Pas toen dat na vele onderzoeken en testen aan het licht is gekomen heb ik bij mijzelf de rust gevonden om aan mijzelf te gaan werken. Om opzoek te gaan in het gehele circus naar de harde kern, ik, mijn eigen persoon. Iets wat je geheel zal vergeten door het hele circus is jezelf. En wanneer je lichaam het toe laat wil ik iedereen stimuleren daar weer naar opzoek te gaan en om een nieuwe herziene versie van jezelf uit te vinden. Een versie die weer kan genieten van het leven en de mogelijkheden, hoe klein die ook kunnen zijn, benut en opzoek. Terug naar waar het leven om draait, liefde en geluk.

Want iedereen verdiend het om gelukkig te zijn, en durf hulp te accepteren, in welke vorm dan ook. Laatst heb ik mij laten vertellen dat mensen met een reden in en uit je leven lopen. Dat sommige vriendschappen, liefdes en relaties niet voorbestemd zijn om voor altijd te blijven maar er even zijn om jou liefde te geven en verder te helpen. Een gedachte die pijn doet maar mij wel rust geeft om vele verliezen te accepteren. Waar ik altijd dacht dat mensen niet sterk genoeg waren of ik niet de moeite waard was om door het medische circus om mij heen te kijken en mij als persoon te zien, weet ik nu dat het goed is dat ze er waren en dat mijn leven niet meer hetzelfde is door hun komst. Het laat mij hun vergeven, maar vergeten zal ik het nooit.

Ik blijf opzoek, het zit in mijn aard. Ik ben een leergierig persoon dat erg geïnteresseerd is in mensen en wat hun beweegt. En ik zal altijd met mijzelf in ontwikkeling blijven om vanuit mijn beperkingen een mogelijkheid te zoeken en te creëren om verder te gaan met een leven wat mij waardevol lijkt en mij gelukkig maakt. En ik denk dat wanneer ik dat kan, door het positief in het leven te staan ondanks een imperfect lijf, geeft mij de kracht dit met jullie te delen en jullie uit te nodigen opzoek te gaan naar een manier waarop jij prettig kan leven met je ziekte in plaats van geleefd worden door. Blijf geloven in mogelijkheden, de toekomst en durf deuren te openen. Want je zult zien dat wanneer je deuren open gaat zetten mooie dingen op je pas zullen verschijnen. Dingen die het wachten de moeite waard zijn.