Het hebben van een onzichtbare lastpost -als ziekte, aandoening of gebrek- is niet altijd zo mooi als het lijkt. Soms, heel soms, zou ik weleens willen dat het zichtbaar is. Dat mensen zien dat mijn heupen pijn doen, of dat ik op instorten sta. Daardoor voor mij opstaan in de bus, in de kroeg de barkruk vrijmaken en dat ik met m'n Peu voor de deur kan parkeren. Niet als VIP-behandeling. Maar als een "Lin we houden heus wel rekening met jou". Ik ben gezegend met hele lieve vriendinnen, die in de grote lijnen ook écht rekening houden met mijn energie beperking. Maar ook soms, zo af en toe, is het voor hun niet in te schatten. En wanneer ik dan op mijn tandvlees loop het moet benoemen dat het niet meer gaat, omdat ze het niet zien. Juist dan voel ik mij zwaar en beladen. En dat uitleggen kost zoveel meer energie.
De eerste keer dat ik in mijn rolstoel een winkel door gereden werd, was mijn "gebroken been" zichtbaar. Er werd gekeken, gestaard, en dat was wennen. Misschien niet negatief, en het feit dat mijn schoot vol gepropt lag met spullen en daar vervolgens nog eens een hond op lag te slapen. En we keihard lachend overal achter bleven haken en botste tegen de stellingen heeft er misschien ook wel aan mee gelopen. Mensen gingen excuserend aan de kant, maakte de weg vrij en zeiden vriendelijk goede dag.Ik ben niet gehandicapt, en waarom nu ineens overdreven aardig doen mensen? Ik ben ook maar een mens. Het was een aparte gewaarwording. Maar wanneer ik met de benen wagen een winkel door ga, net één winkel teveel, nét een paar stappen teveel gezet, mij ondersteunend vasthoud aan de rekken en balie, niemand die dan een gangpad vrij maakt, niemand die aardig gedag zegt, niemand die zijn karretje aan de kant zet. Ik ben dan weer Linda, en onzichtbaar ziek.
Lichamelijk zit ik even in een dipje, uitgeput, grieperig en doordat de weerstand naar beneden keldert, sneller dan de batterij van mijn HTC leegloopt en een ijsklontje smelt in warme chocolade melk. Steken de zichtbare akelige eigenschappen van mijn huid de kop op. Pukkels en oneffenheden schieten als paddenstoelen uit de grond. Vervelend, maar waar. En lang leven de foundation. Maar dit voelt als een handicap. En dan, juist dan hoopte ik dat ik weer gewoon onzichtbaar ziek was en niemand staarde naar het meisje met de pukkels. Niet dat ze dat doen, maar ik voel ze, ik irriteer me, weer een spotje op mijn imperfecte lijf.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten