Hokjes denken, de light versie

Vooroordelen. We hebben ze allemaal. Als we iemand leren kennen of voor het eerst zien geeft zijn of haar uiterlijk toch een eerste indruk. Die indruk associëren we met eerdere herinneringen, personen en met die informatie plaatsen we mensen in een bepaald hokje.                                            
Of hoekje, als je dat mooier vind klinken dan het fenomeen “hokjes denken”. Sportief typje? Sporter! Ben je goed op school en sociaal niet heel vaardig… “Nerd”. Ben je in je tienerjaren moeder geworden.. “hoer”. Pronk je iets teveel met je talenten.. “arrogant”. Is je lievelingskleur zwart en heb je piercings.. “gothic”. Weeg je een pondje teveel… “dik”. Ben je ziek of heb je een handicap… “mongol”. Kom je als man uit voor je gevoelens.. “softy”. En ga je niet elk weekend uit ben je ineens saai. En zo kan ik nog wel even doorgaan.                                                                                                                    

Een beeld wat je zelf in je hoofd heb hoeft dus niet automatisch het  beeld te zijn wat anderen van je hebben. Dat ik niet overkom als zieke is zo langzaam aan wel duidelijk. Maar dat mensen soms ongemerkt een afstand houden van wegen een paar piercings was toch wel nieuw. Zelf zie ik piercings al helemaal niet als een bedreiging, en vind ik iemand met een maatje meer, volslank. Laat iemand lekker sporten, en dat een tiener na een ongelukje haar kind niet laat verwijderen vind ik ook een vorm van doorzettingsvermogen, niet bang zijn voor veranderingen.                                             
Een nieuwe hokjes geest, maar dan de light versie. Een versie die drempels weghaalt en je open laat staan voor de ander. Een versie die je verder laat denken dan de standaard typjes. Leer de mensen achter het uiterlijk eens kennen voor je oordeelt. En mijn piercings zijn geen verschuiling, ik zie het als een sieraad, kunst. Het hoort nou eenmaal bij mij. En dat ik nu niet meer in het plaatje van de “standaard zieke” hoor vind ik alleen maar mooi. Zal ongetwijfeld verwarring oproepen. Maar hey, that’s me, I’m still me. En zolang mensen erover blijven communiceren kunnen ze dit inzien. Communiceren, contact maken, praten, de sleutelwoorden van succes. Op welk vlak dan ook.