Net als in de film,,

Soms heb ik weleens het idee dat het leven aan mij voorbij gaat.
Alsof ik in een drukke hal ben, ik sta stil en iedereen loopt door. Langs mij heen.
Ik sta daar, zeg niets en staar doelloos voor mij uit.

Het voelt alsof je midden in een goede film zit, en iemand drukt op pauze.
Net nu je nieuwsgierig bent geworden naar de rest van de film.
Je hebt sfeer geproefd, je wilt meer, maar hij staat op pauze.
Je hebt geen idee wanneer de rest van de film afgespeeld word.

Het gevoel van uit kijken naar iets wat je heel graag wilt.
Zoals je als klein kind spaarde voor iets, wat je ooit op een dag ging kopen.
Zonder het besef van geld spaarde je door.
En telkens weer de teleurstelling dat het nét niet genoeg was.
Terwijl je stond met een spaarvarken vol munten.

Als een foute film die niet stoppen wilt, een stoplicht dat op oranje blijft.
Een televisie waar mensen voor staan, en er hard doorheen praten.
En het is net zo zeker als het weer.

Zo voel ik mij zo nu en dan.
Wanneer ik weer even geproefd heb van het "normale" leven.
Wanneer ik weer even volledig mijzelf kon zijn, leuke dingen kon doen en mijn lichaam met mij mee ging.

Maar altijd weer die angst.
De angst om weer op pauze te gaan.
Je weet dat die dag komt, je probeert het in te plannen, maar dat lukt niet.
De pauze knop was je net weer te snel af.

En het gaat wennen. Ik had niet verwacht dat ik dit zou zeggen.
Maar ook dit went.
En staat mijn leven voor mijn gevoel op pauze, dan neem ik alle goede beelden tot me.
En her speel ik die keer op keer. Totdat het moment er komt en ik weer ontgrendeld word.
Ik probeer niet meer door te spoelen.
En op een normaal tempo verder te gaan.
Te genieten van elke clip.
Die samen een prachtige film maken.
Misschien niet het mooiste script, maar het blijft altijd nog het mijne.