Re-integreren deel II,,

Ik sta op een tweesprong. Achter mij liggen dagen van werken aan herstel, morgen word er een categorie aan het hoofdstuk toegevoegd. Namelijk werken aan werk.
Morgen doe ik mijn intreden bij Hercules, het re-integratie bureau waar ik mijn eerste fase aan coaching heb afgesloten. Morgen stap ik naar binnen als medewerker, dinsdag als cursist.
Twee nieuwe hoofdstukken in mijn leven. Fase twee van de coaching word ook in gang gezet.
Ik vind het reuze spannend en eng tegelijk. Ik heb er heel veel zin in en aan de andere kant wil ik het uitschreeuwen dat ik er nog niet aan toe ben. Lichamelijk ben ik er nog niet aan toe.
Van 0 uren dagbesteding moet ik de uitschieter gaan maken naar 10.
Rete spannend, en in mijn ogen bijna (on)mogelijk.
In de eerste week gaat dat misschien nog wel, maar in de loop van de weken zal de flinke kluif een ballast gaan worden. Daarom trek ik morgen de schoenen der zelfverdediging aan en ga ik een voorstel doen.
Om rustig naar die 10 uren toe te werken.
Ik ga het proberen, laat het op mij af komen. Maar een lichamelijke terugval, wil ik er niet voor betalen.
Die prijs is mij te hoog.
Ik ben namelijk nog steeds herstellende van de vorige.
Het word een steile klim naar de top, en waar de top ligt voor mij, daar ben ik heel benieuwd naar.
Gezien mijn medische dossier, ben ik er niet ver van verwijderd.
Ik zie de top al liggen.
En toch heb ik vertrouwen in mijn reis, en met de mensen die hem met mij gaan maken.
We zijn een team. Ik en mijn lichaam nog niet.
En dat team wil ik wel gaan vormen.
Ik ben erg benieuwd wat morgen mij gaat brengen, en wat er voor moois voor mij in het verschiet ligt.

Dit is mijn klim naar morgen land!