Onzichtbaar verdriet

Zo nu en dan worden er mensen –gezonde mensen-  om mij heen ziek. Ziek in de zin van een verkoudheid of een griepje. In een ander geval breken ze iets of lopen ze iets op waardoor ze in het ziekenhuis belanden. Hun leven staat even stil.
De beterschapjes vliegen je dan om de oren, en iedereen leeft mee.

Zo nu en dan worden er mensen –chronisch zieke mensen- om mij heen ziek. Ziek in de zin van een verkoudheid of een griepje. Extra klachten boven op hun ziek zijn. Ik noem het voor het gemak even ziek ziek. Hun leven staat stil.
Ook dit wordt herkent, en wordt er beterschap gewenst.

Maar wat gebeurd er de overige dagen van het jaar? De dagen dat alleen de standaard klachten er zijn. Deze dagen zijn ook ziekte dagen, maar worden vaak niet erkend. Ook op deze ziekte dagen staat hun leven vaak even stil. En worden er plannen gemaakt wanneer het lijf het aankan i.p.v. wanneer de agenda het toelaat. Er word bij een onzichtbare ziekte geen beterschap meer gewenst, en het ziek zijn veroorzaakt een onzichtbaar verdriet.  Je word gedragen door een enkeling die wel erkenning geeft, deze mensen maken je leven de moeite waard.

Onzichtbaar verdriet, het verdriet dat niemand ziet.
Het is als trappen tegen een boom, jezelf door een betonnen muur met prikkeldraad worstelen. Lachen met een traan, en je slecht voelen zonder te klagen. Jezelf  blij maken met een dode mus. En komt de wind vaker van opzij dan van achteren. Het is als water naar de zee dragen. En je vaker tegen dezelfde steen stoten, dan zelfs een ezel geliefd is. We vallen en krabbelen weer op. En staat je leven vaker op pauze dan dat het zich afspeelt. Dromen we onze dromen en  leven we onze nachtmerrie. Maar zetten telkens weer alle zeilen bij, en opzoek naar een mooi water om op te varen. Omdat het er nu eenmaal bij hoort.

Daarnaast wil ik ook niet dat elke dag in het teken staat van ziek zijn, en wil ik niet gezien worden als dé patiënt. Patiënten zijn wij niet, het is een vorm van overleven. Het zit in onze natuur. Maar zo nu een dan een kleine blijk van waardering, even een kleine knuffel of een knipoog –ja zo klein- maken de dagen wat dragelijker en mooier dan ze vaak zijn.

En dus klaag ik niet. Blijft het glas nogsteeds half vol, geniet ik van de mooie momenten. En wens ik iedereen die iets oploopt beterschap. Blijf ik sterk, en zoek ik positieve mensen.
Op naar een betere wereld, een wereld waarin niemand meer ziek is. Niet ziek ziek en niet ziek. Ziek voor niemand niet. En dan was dit mijn laatste traan in mijn onzichtbare verdriet.