Geluk te koop

Dat het leven niet alleen over rozengeur en maneschijn gaat is niets nieuws.
Dat je niet alleen leuke dingen kunt doen is niets nieuws.
Dat sommige mensen niet op hun lichaam kunnen vertrouwen is niet voor iedereen nieuw.
Leren elke dag met een beperking om te gaan blijft nieuw.

We weten dat de zon voor niets opgaat, en onder gaat voor dezelfde prijs.
Vrienden kun je vanzelfsprekend noemen, wel word zelf een vriend zijn vereist.
Familie, zijn je naasten, zullen je steunen in elke storm.
Zullen naast je staan, met een arm erom.

Dat niet alles vanzelfsprekend is beproef ik iedere dag.
Blij dat de zon voor niets opkomt, en ik word ontvangen met een glimlach.
Dat mensen niet in je geloven hoor je vaak vanachter je rug.
En die woorden nemen vaak de vanzelfsprekendheid weer terug.

De pijn is dan alles wat er van de opgebouwde band overblijft.
En de vraag rijst of je het niet allemaal wat overdrijft.
Pijn is een emotie, die je niet los kunt laten.
Pijn zal in je hart diepe littekens achterlaten.

Er volgt een tijd van rust, gedachten en berouw.
Na die tijd ga je opzoek naar de puzzelstukjes van vanzelfsprekendheid, een gevoel dat je vertrouw.
De stukjes worden gelijmd, de banden worden hersteld.
En over de diepe wonden die er zitten word vervolgens niets meer verteld.

Echter de achterblijvende pijn word vaak onderschat.
En daarom blijf ik voorzichtig met mijn emotionele hart.
Weinig mensen weten hoeveel emoties mijn hart kent.
Van buiten vrolijk, van binnen blijft de pijn aanwezig, prominent.

Om te werken aan de banden, word er tijd en energie in gestoken.
En deze essentiële ingrediënten kan een chronisch zieken niet kopen.
Dit alles gaat op  een laag tempo waarin je waakzaam en eenzaam bent.
Een weg die je inslaat die de tegenpartij helaas niet kent.

Het geluk zit hem  in de kleine dingen.
De mooie banden die er zijn ontstaan, en mooie vriendschaps kringen.
Geleerd van de fouten, genietend van het moois en de goede momenten.
Dit is wat kostbaar is en niet uit te drukken is in centen.