Daar ga je dan, ik laat je los.
Jaren gingen we samen, samen waren we een.
Waar ik ging, kwam jij mij achterna.
En waar jij was, ik was erbij.
Op de goede dagen, en op de slechte dagen.
Jij week nooit van mijn zij.
Daar ga je dan, ik laat je los.
Het draaide uit op één groot avontuur.
Meeslepend, intimiderend, alle ingrediënten had het wel.
Al maakte je mij het leven soms flink zuur.
Zonder jou was ik nergens, we liepen parallel.
En samen waren we nog steeds één.
Daar ga je dan, ik laat je los.
Onze relatie, het is gepusht, op het claimerige af.
We waren samen als een opgedrongen huwelijk.
Daarom zou ik nooit niet rouwen, of huilen boven je zeemansgraf.
Ik zie je, zielig en alleen, de tijd van afscheid is gekomen, afschuwelijk.
En ga het leven verder zonder jou -en verder zal ik gaan- maar wel alleen.
Vaarwel mijn afvalstoffen, ik trek jullie nu door.
En langzaam zie ik jullie wegdrijven, in een kolkende zee.
En roep jullie na, "tot nooit meer ziens hoor".
Op naar de volgende glazen water, en ook de rest spoel ik met het water mee.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten