dinsdag 14 februari 2012

Pijn,,

Ik hoorde vandaag iets waar ik van schrok. Ik zit vandaag niet lekker in mijn energie, vel en.. nou ja neem mijn hele lichaam. Het voelt vandaag niet als mijn lijf. Er zit een flinke muur tussen mijn hoofd en de rest.
Maar goed, tot daar aan toe. Misschien kwam het volgende daarom harder binnen.

Tijdens de Mindfulness vertelde iemand, en die iemand was toevallig ook degene die de training verzorgt, dat ze laatst een  opmerking had gehoord waar ze zelf van was geschrokken. Nou ja geschrokken, ze vond het heftig.
Het ging over het volgende, pijn. En wat je eraan kan doen om het te verzachten en om het weg te krijgen.
Nu vertelde ze dat ze bij een arts -in welke setting dat was, en wat voor arts dat is even aan mij voorbij gegaan- en daar zat ze op een stoel. En hoorde ze een man het volgende zeggen: "Als deze medicatie (àlá laatste red middel -in zijn ogen- ) niet helpt hij er een eind aan maakt."
 Hij had de hele nacht al op gelopen vanwege zijn rusteloze benen.
Heel vervelend voor deze man, en ik ga niet over zijn pijn en onrust twisten. Maar laat ik het zo zeggen, in bepaalde mate weet ik wat het is.

Het irriteerde mij eigenlijk mateloos. En tijdens de Body Scan van 40 minuten -liggend op een matje, laat je pijn intens binnenstromen, omarm het en verzacht het- kon ik alleen maar een optel som maken van alles wat niet goed en lekker voelde.
Wat er pijn deed, en kwam tot de conclusie dat dat best wel veel was. En ik kan er enigszins mee leven. Deze man had dus alleen last van rusteloze benen.. en ziet het niet meer zitten.. Is het dan wel normaal dat ik mijn hele pijnlijke, onrustige en onvoorstelbare imperfecte lijf accepteer? Nouja, ik kan ermee leven, en dat is in mijn ogen ook een stukje acceptatie. Maar is dat normaal? Niet dat ik stil zit, en qua onderzoeken sta ik nog middenin het traject. Maar gedachten om eruit te stappen komen niet in mij op. Ik weet wel dat wanneer ik mijn volgende leven een keuze heb ik het anders ga doen. Onder het mom van "been there, done that".

Nogmaals ik reken deze man niet af op zijn woorden, t roept alleen bij mij de gedachten gang op waarom het bij mij zo anders werkt. En hoe ik deze man het gun om met een openere blik naar het leven te kijken. Het leven stopt niet bij pijn. En "pijn is een emotie, en een emotie die kan je uitscchakelen" vind ik ook weer niet gepast en op zijn plaats. En het is een feit dat de een er makkelijker mee om kan gaan dan de ander. Ook niet iedereen ervaart pijn hetzelfde. En daar zal ik het dan wel in moeten zoeken. Ik weet het ook niet. Mijn gedachten cirkel is iig nog niet rond.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten