Als je het rijtje eigenschappen van een perfectionist tot je neemt vliegen de woorden je om je oren, voor sommige zou je het liefst je kop in het zand steken omdat het te beschamend voor woorden is, zo negatief. Of zo belachelijk de "ik vind mezelf geweldig mentaliteit". Iets waarvan ik zelf plaatsvervangende moordneigingen krijg en je het liefst een stom op je bek wil geven als je dit de ruimte in roept.
Heb ik dat gezegd? Ja ik heb het echt gezegd.
Wie het hardst roept kan ook het diepst vallen denk ik dan maar.
Ik wil ook helemaal niet zeggen dat je door je perfectionisme een winnaar bent, het altijd maar streven naar een winnaar te willen zijn. Het "over lijken gaan" om je doel te behalen, nee, mij gaat het meer om de reis en het eindresultaat. Het moet in mijn ogen (mijn gevoel) perfect zijn. Met een tegenstrijdig onderbuik gevoel zal ik dus ook niet snel een uitspraak doen of iets publiceren.
Winnaar, een vlak waar ik ook volgens de enneagram, ook niet hoog op scoor. Van die hele gedreven winnaars mentaliteit word ik ook moedeloos, waarom zo "in the picture" willen staan? Zijn we niet allemaal gelijk?
Iets waar ik ook moedeloos van word is het woordje goed. Waarom is goed nooit goed genoeg? Waarom moet ik altijd overstijgend zijn (in mijn gevoel) en kan ik nooit eens tevreden zijn met gewoon goed? Want met gewoon goed is namelijk niets mis. En niemand zal ook meer verlangen, behalve de perfectionist zelf. Zo zonde van je energie eigenlijk, dat zie ik dan gelukkig weer wel. Stoppen kan ik het niet. Noem het een aangeboren gebrek of een kwaliteit. T is niet meer, en niet minder.
Uiteindelijk heb je alleen jezelf ermee. En laat ik nou uitgerekend de rest van mijn leven met mezelf moeten leven. Ik word er al moe van als ik eraan denk. En het koppelen van perfectionisme met een energie beperking botst ook enorm. Misschien daarom wel dat ik zo vaak in gevecht ben met mijzelf. En ken ik mijn eigen grenzen eigenlijk wel? Terwijl ik oneindig denk..
Nu schijnt het stress-punt van een perfectionist de avonturier te zijn, even je perfectionisme loslaten en alleen doen en zijn. Alle remmen los, en alleen maar doelloos gaan! Heerlijk! Genieten.
Het doorgroei-punt van een perfectionist (wat is het toch eigenlijk een beladen woord) is de romanticus. Klink allemaal heel leuk met kaarsjes, liefde etc.. Maar niets is minder waar en de romanticus staat voor een individualist. Het zelf doen en het zelf zijn, terug in je eigen wereld in je creatieve passie. Terug naar gevoel en het hart. Muziek, schrijven & kunst. En hier zit ik dan totaal in mezelf gekeerd dit op papier te pennen. Hoezo een romanticus? Het doen waarin je goed bent, en vooral niet ergens bij willen horen, niet aan de normale norm willen voldoen, maar stiekem jaloers op de burgerlijke burgers die kunnen genieten van simpele dingen, ritme en regelmaat.
Lekker tegenstrijdig zeg.
Zelf streef ik altijd naar meer, alles kan altijd beter.
Zo ook met mijn lichaam. Ik heb ooit eens de term "mijn hoofd en mijn lichaam zijn geen team" gebruikt. Ik ben tot in zekere hoogte tevreden met mijzelf, maar mocht ik mijzelf opnieuw maken dan zie ik nog enorm veel verbeter punten. Leven met een imperfect lijf dat je constant in de steek laat is dan onwijs moeilijk. En de "patiënt mentaliteit" past niet bij mij. Wat zou het toch heerlijk zijn als je gewoon rustig kan leven en tevreden kan zijn met wat je hebt. Ik zie alleen wat er beter kan en wat ik beter wil hebben. Ik wil verandering. Iets wat er helaas niet inzit met een imperfect lijf en wat voortdurend voor een innerlijke strijd met mezelf zorgt. Ook heeft mijn lichaam de strijd allang opgegeven na het jarenlang achterna rennen van mijn hoofd. Compleet idioot, maar volstrekt de waarheid.
En acceptatie, daar hoef je al helemaal niet mee aan te komen, zo ongepast in mijn straatje.
En zo kan het op andere vlakken een enorme tering bende zijn, een georganiseerde chaos noem ik dat dan maar. Het ongegeneerd rotzooi maken op mijn kamer bijvoorbeeld.
Juist daar staat het dan, zwart op wit. Zelfs ik ben niet perfect, op geen enkel punt kan ik je vertellen.
Een imperfecte perfectionist.
Ik kan me onwijs irriteren aan zaken die niet aan mijn norm voldoen, haar dat niet zit zoals ik het wil, kleding die niet bij mijn "mood" passen. Qua outfit moet alles kloppen (schoenen, riemen, kleding, haar, make-up), alles moet in balans zijn. En laten we dan maar niet beginnen over mijn bijna ziekelijke geordend heid in schoolwerk, verslagen, eigen administratie etc.. Zo ook bij mijn paarden moet alles tot in de puntjes kloppen, lastig met een lijf dat geen zware taken meer kan verrichten (zal er bijna van gaan nagelbijten, maar ook dat past dan weer niet in het plaatje).
Lang leve het perfectionisme, hoe kan je het jezelf nog moeilijker maken? Waarom moet ik mij zo bewijzen tegenover mijzelf? Toch wil ik alle perfectionisten een hart onder de riem steken.
Wat werken wij toch altijd en overal hard aan, want wat zou de wereld zijn zonder ons?!
"There are millions of people out there, but in the end it all comes down to one. I still panic sometimes, forget to breathe, but I know that there's something beautiful in my imperfections. The beauty witch he held up for me to see. A strength that will never be taken away." - Crazy Beautiful
Geen opmerkingen:
Een reactie posten