Wellness,,

Op de achtergrond hoorde ik vogels zachtjes fluiten, als in de lente.
Naast mij hoorde ik het gedrup van water, alsof iemand met zijn handen in water bezig was.
Ik was ontspannen, lag met mijn ogen dicht en luisterde naar de vogels.
Niet veel later voel ik een warme natte massa op mijn gezicht, het was een warme natte doek.
Mijn gezicht werd ermee ontdaan van een peeling.
"Ik ga zo een masker bij je aanbrengen. Een voedend masker waar ook anti-aging in zit."
Fijn, daar lig je dan als 22-jarige -op een behandelstoel, in bikini, onder een heerlijk warm dekbed.
Samen met een vriendin een beauty middag, deze had ze gewonnen en was zo lief om mij mee te nemen. Een middagje stomen en masseren in een landelijk gelegen boerderij in Breda-. En ze begint over anti-aging!!
"Hoe oud ben je? Vanaf je 25ste begint het verouderingsproces." Ik ben 22. "Oh nou, je kan er niet vroeg genoeg mee beginnen grapte ze." Even lachte ik mee, tot de gedachte mij bekroop dat ze mij misschien al wat ouder had ingeschat. Of heeft ze misschien al een beginnende rimpel ontdekt?
Ondertussen smeert de dame, het 'net iets te aardig over probeer te komen typ' mijn gezicht in met een masker. Hierdoor kan ik niet meer praten. Ik slik mijn woorden in en voor een paar minuten verlaat ze de kamer om een huid advies voor mij op te stellen. En ik denk, de gedachten gaan naar mijn traag functionerende cellen.  Zullen die mijn huid ongemerkt sneller doen verouderen?

Au! Dat doet best pijn.
De spieren van mijn boven lichaam worden gemasseerd. Het lijkt wel een marteling.
Maar ze zeggen dat een goede massage pijn doet, en dat dat vanzelf minder word. Even blijft ze een poos op dezelfde plaats, ze masseert de aanhechting van de spieren in mijn nek, een plaats waar alle afvalstoffen zich ophopen en die maakt ze nu los. Nog even volhouden denk ik. Maar de pijn word niet minder en ik ben ook al lang niet ontspannen meer. Ik lig als een stijve plank op de behandel stoel, denkend dat dit nog wel eens goed kan zijn voor mijn spieren, ik besluit het een kans te geven en geef mij volledig over. Ik ontspan iets, maar de pijn lijkt nog niets minder te worden..
Oh ja, natuurlijk, ik was het even vergeten, ik heb Fibromyalgie..

Een uur of wat later staan we buiten. Met een stralend gezicht, gloeiende spieren en een tasje gevuld met een dure crème. Godzijdank had ze maar 1 Phenoxethanol vrije crème gevonden. Anders was ik bang dat ik mij om had laten praten, en had ik dan met een lege creditcard en een veel te volle tas buiten gestaan.
Van buiten leken we wel 3 jaar jonger, van binnen 3 jaar van mijn leven af. Wat is zo'n middagje ontspannen toch slopend. Ik ben niet langer meer alleen de vriendin van, maar patiënt Linda. Althans zo voelde het. Een zorgeloos middagje was als top sport, en niet langer meer een zorgeloze vriendinnen middag.
Weer een trede omlaag op het trapje wat' het rouwproces' heet.